Dzieci i młodzież w Polsce plasują się na jednym z ostatnich miejsc w Europie pod względem poziomu zadowolenia z życia. Brak zadowolenia z życia jest istotnym wskaźnikiem stanu zdrowia psychicznego młodego człowieka. Często bowiem jest objawem przewlekłego stresu u dziecka. Symptomami przewlekłego, silnego stresu mogą być też: izolowanie się od rówieśników i dorosłych, długotrwałe problemy ze snem, onychofagia (obgryzanie paznokci), kompulsywne objadanie się, ataki agresji, wybuchowość, skłonność do używek.
Zobacz także artykuł o chorobie dwubiegunowej na: wapteka.pl.
1. Rozmowa powinna być zawsze pierwszym działaniem, jakie przychodzi Ci do głowy w przypadku niepokojącego zachowania u dziecka. Pamiętaj jednak, że aby otworzyć dziecko i uzyskać szczerą odpowiedź, nie możesz przeprowadzać wywiadu. Bądź życzliwy i zachowaj spokój. Okaż dziecku troskę i zapewnij, że z Tobą może porozmawiać o wszystkim i jest bezpieczne.
2. Spróbujcie razem znaleźć rozwiązanie problemu. Co dwie głowy to nie jedna! Nie praw jednak dziecku kazań - traktuj jego opinie z szacunkiem i całkiem poważnie, nawet, gdy się z nimi nie zgadzasz. Nie narzucaj także swojego zdania, ale postaraj się wsłuchać w to, co komunikuje Ci druga strona.
3. Wczuj się w problem. Nawet gdy wyda Ci się błahy. Bagatelizacja sytuacji nie zbuduje zaufania u Twojego dziecka - przeciwnie. Uzna ono, że opowiadanie Ci o swoich problemach mija się z celem lub jest wręcz przykrym doświadczeniem.
4. Podążaj za swoim rozmówcą - wtręty typu "tak, ale..." wcale nie przekonają dziecka, że je rozumiesz. Przede wszystkim bądź dobrym słuchaczem.
5. Nie wymagaj, aby dziecko się tłumaczyło. To zwykle nie przyniesie szczerych odpowiedzi, a kwestie, które życzysz sobie usłyszeć. Dziecko zna Twoje oczekiwania i wymogi - doskonale zdaje sobie sprawę, jak chcesz, aby postąpiło lub jakie było. Ale czy właśnie to chcesz od niego usłyszeć?
6. Umacniaj dziecko w mądrych decyzjach. Pamiętaj, że nie chodzi o to, aby Twoje dziecko uciekało się do Ciebie z każdą napotkaną przeszkodą. Najważniejsze jest, aby nauczyło się, że warto podejmować się odpowiedzialności za własne życie i nim kierować. Podejmowanie decyzji dotyczących swojego życia jest umiejętnością konieczną w dorosłym życiu, jednak jeśli mały Jaś się nie nauczy, to duży Jan nie będzie umiał!
7. Ogranicz swoje oczekiwania. Jeśli Twoje dziecko sygnalizuje, że na jego barkach spoczywa zbyt wiele obowiązków - zapytaj siebie, czy gra jest warta świeczki. Młody człowiek potrzebuje przestrzeni i czasu dla siebie. Oczywiście, musi też odpoczywać, ale oprócz tego w czasie wolnym dziecko może samo podjąć się działań, które będą dla niego najlepsze. Nawet, jeśli na początku nie wie co zrobić ze swoim czasem - pozwól mu się nudzić. Przyjdzie moment, że podejmie odpowiednie działanie.
8. Zapytaj, czy jest coś, czego ono od Ciebie chce/oczekuje. Zwykle niestety tylko rodzic dyktuje swoje warunki. Wymaga się od dzieci, aby zachowywały się w konkretny sposób, co często budzi ich sprzeciw i krytykuje się je za błędy oraz niedociągnięcia. Ale czy każdy rodzic jest idealny? Może warto zapytać dziecko, jaką ma opinię na ten temat.
9. Chwal dziecko za rzeczy, na które ma ono wpływ! Co doceniasz w swoim dziecku? Czy przypadkiem nie to, że jest grzeczne, posiada konkretny temperament, ma jakieś specjalne uzdolnienia? Często zwykło się chwalić dzieci za cechy, które dostały od losu odgórnie i nie miały na ten fakt wpływu. Chwal dziecko za to, że nie poddaje się w działaniu, jest pracowite lub że spróbowało nowej rzeczy. Doceniaj, nie krytykuj.
10. Zachowaj spokój! Fakt, że bardzo Ci zależy na dobry dziecka czasami nie pomaga... Z pewnością utrudnia Ci spojrzenie na ważne sprawy z dystansu. Jednak pamiętaj - dzieci nas nie słuchają, dzieci nas naśladują! Cokolwiek robisz, zastanów się czy dajesz dziecku zdrowy przykład do naśladowania.
Nie bój się także szukać pomocy i pytać o rady u mądrych źródeł. Jeśli sam miewasz problemy z opanowaniem stresu, zajrzyj tutaj: wapteka.pl.
Brak komentarza, Twój może być pierwszy.
Dodaj komentarz